W latach 50. był pracownikiem KC PZPR, zrezygnował po październikowej odwilży. Towarzysze zaproponowali mu do wyboru dwie posady: kierownika miejskiego kąpieliska - i kierownika nowego cmentarza. Wybrał to drugie.
Lata pracy wyrobiły u niego filozoficzny stosunek do życia, aczkolwiek nie zmieniły jego uwielbienia dla partyjnej celebry. Z przyjemnością opowiada, że o tym, kto może być pochowany w Alei Zasłużonych, a kto musi się zadowolić Aleją Podzasłużonych, decyduje referat zasłużonych działaczy ruchu robotniczego przy KW PZPR. On zaś musi oczywiście chować wszystkich: ludzi zasług większych, ludzi zasług mniejszych i, niestety, tych w ogóle bez zasług...
Film powstał w roku 1981, podczas solidarnościowej odwilży.