"Był sobie dziad i baba,/ Bardzo starzy oboje:/ Ona - kaszląca, słaba,/ On - skurczony we dwoje./.../ Żyli bardzo szczęśliwie/ I spokojnie jak w niebie,/ Czemu ja się nie dziwię,/ Bo przywykli do siebie".
Taką wizję Kraszewskiego z połowy XIX wieku maluje kamerą w roku 1982 Tomasz Zygadło. Tuż obok przepływa historia: przed chwilą wprowadzono stan wojenny, w radiu propagandowy bełkot, drogą przejdą żołnierze, ale tu, za płotem, obowiązuje inny porządek. Dwoje starych ludzi rozpoczyna dzień, taki jak tysiące wcześniejszych dni ich wspólnego życia. Kamera będzie im towarzyszyć aż do wieczora w ich pracy, posilaniu się z jednej miski, rozmowach prowadzonych w języku, który rozumieją tylko oni sami, modlitwie i odpoczynku. A na koniec stary człowiek powie: "Dobre jest życie. Lepszego nie chcę mieć jako i teraz mam".