Twórcy trzech różnych pokoleń - reżyser Andrzej Wajda, scenarzyści Jerzy Andrzejewski i Jerzy Skolimowski - tworzą portret młodzieży końca lat 50., która pod cynicznymi maskami i nonszalanckimi pozami kryje potrzebę bliskości i autentycznych uczuć. Andrzej - lekarz sportowy i perkusista w zespole jazzowym - lubi żyć wygodnie i bez zobowiązań. Wydaje się, że poznana w klubie muzycznym dziewczyna będzie w jego biografii kolejnym epizodem bez większego znaczenia. Nocą w pokoju Andrzeja oboje, przedstawiając się fikcyjnymi imionami Bazylego i Pelagii, rozpoczynają swoistą grę, podczas której przywdziewają różne maski. Pozornie prosty scenariusz - od rozmowy do łóżka - stopniowo zaczyna się jednak komplikować...
Film Andrzeja Wajdy, choć pozbawiony akcentów politycznych, nie spodobał się władzy i zainicjował dyskusję o ówczesnej młodzieży. Janusz Wilhelmi pisał o jego "społecznej szkodliwości", a Stefan Morawski o "bankructwie reprezentowanej tu postawy życiowej". Z kolei brytyjski krytyk filmowy Robert Vas zachwycił się "Niewinnymi czarodziejami": "Ukazuje on swych antybohaterów jako sympatycznych i niewinnych, jako zbuntowane ofiary światowego klimatu przesyconego strachem i nihilizmem". Z dzisiejszej perspektywy ten film to przede wszystkim świadectwo czasów, portret warszawskiego środowiska artystycznego końca lat 50., którego znane postaci - Krzysztof Komeda, Andrzej Trzaskowski, Roman Polański, Zbigniew Cybulski czy Jerzy Skolimowski - pojawiają się na ekranie.