Pani w podeszłym wieku staje pod schodami wielkiego ponurego budynku z napisem "Estate misericordes", z którego okien patrzą na nią pergaminowe, pozbawione emocji twarze. To tu kończy się droga jej życia. Tu, w prowadzonym przez zakonnice domu starych kobiet, będzie czekała na śmierć, otoczona okruchami przeszłości: pożółkłymi fotografiami, na których - śliczna i młoda - śmiało i ufnie patrzy w przyszłość, zdjęciami dzieci, które odeszły i zapomniały, portretami męża, dawno pochowanego i opłakanego. Teraz zostały już tylko samotne godziny bezlitośnie odmierzane tykaniem zegarów, puste dni bez radości i bezsenne noce bez odpoczynku.
Przejmujący, oszczędny obraz samotnej starości.