Stanisław Bareja i Jacek Fedorowicz o absurdach PRL-u. Historyk sztuki Stanisław Maria Rochowicz, niesłusznie oskarżony o kradzież obrazu z muzeum, ukrywa się w kobiecym przebraniu i zarabia na życie jako gosposia. Ten kamuflaż ma mu dać czas na sporządzenie kopii zaginionego dzieła. Wkrótce okazuje się, że bycie gosposią jest znacznie bardziej opłacalne niż praca w muzeum…
Jedna z najlepszych polskich komedii. Aluzje do filmowej klasyki, kpina z nowoczesnej sztuki (te czernie, które źle przebijają świetlistość błękitów…) i antycypacja - 3 lata przed wprowadzeniem kartek - "przejściowych braków w zaopatrzeniu" w cukier. Znakomita kreacja Wojciecha Pokory, słynne sceny, niezapomniane kwestie - z badaniem "zawartości cukru w cukrze" na czele - i grany przez Jerzego Dobrowolskiego "z zawodu dyrektor" jako symbol PRL-u, nienormalnego świata, w którym gosposia zarabia znacznie więcej od historyka sztuki, a wysoka pozycja bezużytecznych ignorantów odzwierciedla stopień poniżenia polskiej inteligencji.